Ντροπή εσχάτου είδους
-----------------------------------------------------
7:00 η ώρα και μέσα από όνειρα ξυπνάω.
Περπατάω στο δρόμο και γύρω μου σιωπή.
Άνθρωποι σκυμμένοι οπλισμένοι και δειλοί, με το ζόρι πολεμάνε.
Ποιους πολεμάνε; Αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου πουν.
Δεν ξέρουν καν… που πάνε.
Και ξαφνικά η πλατεία μπροστά μου γέμισε καπνούς,
από πάνθηρες που πήραν τώρα πολέμου θέσεις.
Φωτιά!! φωνάζουν τα παιδάκια μέσα από παιδικούς σταθμούς.
Φωτιά!! σε όλους αυτούς στις πρώτες θέσεις.
Και να σειρήνες ξανά
μου τρυπάνε τ’ αφτιά,
τα γεράκια κοντά.
Γάτες γαυγίζουν στα σκυλιά κι αυτά με την ουρά στα σκέλια,
τρέχουν μακριά.
Πυροβολισμοί, κάτω νεκροί
κανείς δεν είδε, κανείς δεν ρώτησε, κανείς δεν είπε.
Παιδιά με νεροπίστολα κείτονται τώρα νεκρά στο χώμα.
Μανάδες ετοιμάζουν τις ιερές σινδόνες,
μέσα στις ψυχές τους τον χειμώνα, ελπίζοντας σε κάτι
μα τα παιδιά τους,
χελιδόνια λευκά στον ουρανό… μία Τετάρτη.
Περαστικοί περνάνε
πάνω σε πτώματα πατάνε.
άλλοι κοιτάνε, άλλοι δεν μιλάνε.
Άλλοι πότε κλαίνε και πότε γελάνε
και άλλοι απλά αμέτοχοι, δεν μάθανε ποτέ, να αγαπάνε.
Κάποιοι όμως πληρώθηκαν, για να μην κοιτάνε.
Κάποιοι άλλοι εγωιστές σηκώνουν μύτες και απλά προσπερνάνε.
Κάνεις δεν πείρε την ευθύνη...
Καλύφθηκαν τα πάντα από σφίγγες σμήνη.
και να τώρα… όλα είναι καθαρά.
Άνθρωποι φτύνουν στην πλατεία.
Ένας από αυτούς, σταματά κοιτάζει μια παλιά πινακίδα με απορία
κι εκείνη έγραφε:
«Και ζήσανε αυτοί καλά... Κι εμείς στο χώμα»
