Παναγιώτης Λάκκας

Φωτεινός ιχνηλάτης εραστής

----------------------------------------------------------

σε ποιητικό μέτρο: Δάκτυλος

Βρέθηκα μόνος να ραίνω φωτιά τους καιρούς των δολίων εραστών της ψυχής μου

άδεια κορμιά των στιγμών που σιωπούν και φωνές που αιμορραγούν,

καίγομαι άγνωστε φόβε της λίμνης μιας λύτρωσης, καίγομαι ένδοξος μάρτυρας

βρέθηκα μόνος να ραίνω φωτιά στις αλήθειες, έχοντας όρκο ουράνιο υποταγής.

Ζω πυρομένο φεγγάρι κι ελπίζω ως δέντρο σε χώμα με αίμα των ονείρων μου

ψάχνω τα στόματα λόγων που κέντησαν γύρω μου χρόνια και λύπες,

τίποτα ίδιο δε θα 'ναι, παράθυρο άνοιξα, έξοδο ώριμης φυγής

βήμα αφήνω λευκό ως αθώος, μετρώ πεπρωμένο και μοίρα μακριά.

Όλα μακρινά χαραγμένα στις πλάκες των δέκα βουβών αρετών της ανάγκης,

έτσι φαντάζουν καθώς, αγγίζω τη νύχτα κρυφά τα θαμπά προσωπεία οραμάτων

χτίζω στοές μυστικές απ' το βρόγχο της αμαρτίας κι ας ψάχνω πηγή γόνιμου ύδωρ

δάκρυα, ναι, τα δάκρυα τυλίγουν τις σκιές που αλλάζουν και γίνονται φως σωτηρίας.