Κοσμάς Αθανασιάδης

            Η μπαλάντα της ψυχής μου

        ------------------------------------------

Ω καρδιά μου είσαι πάλι λυπημένη

συννεφιασμένος ουρανός μοιάζεις με γκρίζο χρώμα

και σαν τη θάλασσα ξεσπάς που είναι αγριεμένη

νιώθεις πως είσαι ναυαγός, με πληγωμένο σώμα

ψάχνεις στο πέλαγος στεριά, ή ένα καράβι ακόμα

στα βάθη του ορίζοντα ένα φάρο προσμένεις

πριν χάσεις τις αισθήσεις σου, πριν να πέσεις σε κώμα

θα ‘ρθει η ελπίδα μην ξεχνάς να περιμένεις.

Ω Θέ μου πόσο ακόμα η ψυχή θα υπομένει

μέχρι να γνωρίσει το άγιο σου το χώμα

απ’ την αλμύρα είναι ακόμα ζαλισμένη

και αναζητά επίμονα ένα γαλάζιο στρώμα

ένα απάνεμο λιμάνι ακόμα

να ξαποστάσει από τα κύματα, μιας ζωής στερημένης

μα ξάφνου ηχεί μια φωνή από ένα ουράνιο στόμα

θα ‘ρθει η ελπίδα μην ξεχνάς να περιμένεις.

Νιώθει πλέον η καρδιά μου μαγεμένη

καθάρισαν τα σύννεφα, γαλάζιο έχει χρώμα

ουράνιο τόξο φωτεινό να έρθει περιμένει

να πιει το νέκταρ λουλουδιών να γίνει λιώμα

και κόκκινο γλυκό κρασί για να χορέψει ακόμα

τραγούδια αισιόδοξα, στον αργαλειό να υφαίνεις

για να ντυθεί με τη χαρά ολόκληρο το σώμα

θα ‘ρθει η ελπίδα μην ξεχνάς να περιμένεις.

Χρυσοποίκιλτο της άνοιξης μου γιόμα

που το ηλιοβασίλεμα με πάθος αναμένεις

χάρισε στη ζωή δροσιά, άρωμα χρώμα

θα ‘ρθει η ελπίδα μην ξεχνάς να περιμένεις.